Even voor de Molenstraat woont Luc samen met zijn vrouwtje Daniëlla in een bel-etage. Vanuit de zetel kan hij probleemloos genieten van zomaar eventjes zes windmolens, geen skyline om jaloers van te zijn. Aan tafel bij een potje koffie doet hij zijn verhaal.

Roots
Ik heb de eerste keer mijn keel opengezet op 20 september 1957, lacht Luc. Mijn vader was Frans Van henden en die werkte eerst als meestergast bij Unico op de Lokerenbaan. Toen dat fabriekje verdween, heeft hij een tijdje dakwerker geweest bij Walter Mariman, om daarna zijn laatste jaren bij Baert & Zonen op travvou te werken. Mijn moeder was Maria De Paepe en zij was huisvrouw. Ik heb ook nog twee zussen: Anita (1960) en Nadine (1964). Mijn thuis was op Wezepoel.

School
Het kleuterke deed ik op de Kouter, vervolgt Luc, en toen ik zes jaar was, trok ik naar het eerste leerjaar in ’t Kapellestraatje bij Gaston De Mey. In 1964 is dan de jongensschool op de Kouter opgericht en ze zijn toen gestart met een eerste en tweede studiejaar in de oude gebouwen van het weeshuis. Het lag voor de hand dat ik samen met twintig andere jongens overstapte naar de nieuwe school. Wij waren dus de pioniers, zegt Luc, en eigenlijk was dat best plezant. Wij zijn heel de lagere school de oudsten geweest. In het tweede leerjaar zaten we bij Petrus Van Kerckhove, in de derde klas bij Antoine Christiaens, Eugeen De Varé was onze meester in de vierde klas, daarna was het Georges Van Damme en in het zesde leerjaar kregen we terug Petrus Van Kerckhove als meester.

Aan mijn lagereschooltijd hou ik mooie herinneringen over, mijmert Luc. Wij maakten de afbraak mee, de bouw van de nieuwe school, schoolfoto’s bovenop een kameel… Onze school was nauw verbonden met de parochie die toen pas was opgericht. Pastoor Vermoesen en vooral pater Rombaut waren erg met ons begaan. De school was heel sterk betrokken bij de parochie. Iedere morgen baden wij een weesgegroetje voor de klas begon en elke week passeerde de pastoor in iedere klas voor een klapke. Ik ben zeven jaar misdienaar geweest in de oude kapel en ik was ook lid van het koor dat pater Rombaut oprichtte. Die pater kwam uit de Congo en die man was de eenvoud zelve. Het was een erg warme mens die ons graag zag zonder meer. Met de misdienaars trokken we naar Lourdes en ik herinner me dat ik op de trappen van de kathedraal het Ave Maria mocht zingen. Wij hadden geen internet, geen Facebook, geen games, kortom veel minder verleiding, maar… we waren één bende, we hingen aan elkaar! Al bij al was dat een schone tijd!
Ook na school was er tijd om te spelen. We woonden in het stuk van Wezepoel tussen de Driesstraat en de Bosstraat. Veel auto’s passeerden er in die tijd nog niet en de straat was ons speelplein. Fietsen, rolschaatsen en natuurlijk ook voetballen! Ons hek was de ene goal en aan de overkant van de straat leverde het hek van de boerderij de andere goal. Ook waren we allemaal gewapend, want er was niks plezanter dan papieren pijltjes maken van die boeken van den Unigro en die dan weg te schieten. Ik heb echt een schone jeugd gehad, zegt Luc.

Na mijn plechtige communie ging ik naar de VTS in de Kloosterstraat. In het oriëntatiejaar kon ik toen proeven van metaal, hout en elektriciteit. En dat laatste interesseerde me het meest. Ik moest toen noodgedwongen verhuizen, want die afdeling bestond niet in Zele. In het RITO in Lokeren heb ik mijn A3 behaald en op mijn zestiende zette ik een punt achter mijn schoolcarrière. Ik had echt geen goesting meer om verder te doen.

Brussel
30 juni was de school uit en drie dagen later mocht ik met mijn vader al mee naar travvou. Ik was nog geen zestien jaar. Veel verdiende ik niet. Ik denk dat ik zo’n 12 frank (0,30 euro) per uur verdiende, maar ik heb daar maar vier maanden gewerkt, want dan kon ik beginnen als elektrieker aan den tram in Brussel. Bij de MIVB (Maatschappij Intercommunaal Vervoer Brussel) werd ik aangenomen als ouvrier qualifié (geschoolde arbeider) en daar verdiende ik onmiddellijk het dubbele van in Zele.

Ik vertrok iedere morgen om kwart over 5 en was ’s avonds maar om 6 uur terug in Zele. We werkten in die tijd nog 48 uur en dat betekende dat ik om de twee weken ook op zaterdag mocht aantreden.

Ik was om het cru  te zeggen, gaat Luc verder, een boerke van Zele en Brussel, dat was voor mij een serieuze aanpassing. Ze hebben in het begin serieus het zotteke met mij gehouden en plezant was dat niet, maar zo werd ik man. Ik stond bijvoorbeeld onder een tram met mijn handen in de lucht een herstelling te doen en plots grepen ze zo efkes in je kruis… zo ging dat er aan toe.

Ook was vooral Frans daar de voertaal. Buiten un tableau en un crayon had ik op school niet veel Frans geleerd, maar je leert dat doorheen de weken, maanden. We droegen allemaal een kepie met je nummer erop. Ik was soixante-six septante-quatre en dit nummer riepen ze af als je bijvoorbeeld naar den bureau moest komen.
In 1976 ben ik op aanraden van mijn kozijn Paul De Brauwer overgestapt van de tram naar de metro.

Rolschaatsen
Een bijzonder hoofdstuk in het leven van Luc is ongetwijfeld het rolschaatsen. Hoe ben je daar bij gekomen? vraag ik hem. O, antwoordt Luc, dat is begonnen toen ik zes-zeven jaar was. We hadden vrienden in Heverlee en in de vakantie gingen we daar regelmatig naar toe. Daar heb ik leren rolschaatsen op een basketbalterrein.

Toen ik 12 jaar was organiseerden ze op Veldeken een rolschaats-kampioenschap en met mijn vader trok ik daar naar toe. Ik won bij de niet-aangeslotenen die wedstrijd op mijn één been. Mensen van een rolschaatsclub uit Wetteren vroegen me of ik ook eens wou meerijden bij de aangeslotenen en ik haalde daar de zevende plaats op 30 deelnemers en dat zonder enige training.

Voor mijn communie kreeg ik toen een paar competitie-rolschaatsen en ik was vertrokken. Twee keer per week ging ik in Wetteren trainen en daar leerde ik de truken van de foor. Vrij snel sloten ook mijn twee zussen Anita en Nadine aan en in 1975 werd de familie Van henden door de Zeelse Sportraad uitgeroepen tot ‘Sportfiguur van het jaar’.

Elfstedentocht
In 1986 heb ik deelgenomen aan de Elfstedentocht. In het nieuws werd aangekondigd dat deze tocht zou doorgaan en ik heb onmiddellijk gebeld naar de Nederlandse Dienst voor Toerisme. Ja, zeiden ze daar, ik kon me inschrijven als gast van België en dat heb ik dan ook gedaan. Twee dagen later bolde ik met drie werkmakkers naar Leeuwarden en ja, mijn deelnemerskaart lag klaar. Ik werd daar aangesproken door andere deelnemers die informeerden hoe ik me had voorbereid. Ik had me helemaal niet voorbereid, ik had enkel met mijn nieuwe noren (schaatsen) wat geschaatst op de Donk.
Die 26ste februari 1986 mocht ik om kwart voor zes starten. De thermometer stond op -25. Ik had ’s morgens een pot ravioli opgewarmd en binnengespeeld en in mijn rugzakske zat een blikje water, wat droge worsten en vijf bananen. Na 10 kilometer vloog ik met een smak tegen het ijs en één van mijn schaatsen stond scheef. Gelukkig heeft een boer dat probleem voor mij opgelost en kon ik verder. Om kwart over 8 ’s avonds ben ik aangekomen na een helse tocht van 199 kilometer. Die aankomst pakt jou echt, bekent Luc zovele jaren later, omdat je zo diep bent gegaan, je zit echt in een soort trance en die betrokkenheid van de Nederlanders is ongelooflijk. Toen ik aankwam en mijn schaatsen uitdeed, zag ik dat mijn sokken volledig doorbloed waren en mijn voeten stonden vol blaren. Rechtstaan kon ik niet meer, liggen was toen echt zalig. Ik heb een week moeten recupereren voor ik terug kon gaan werken, maar ik had dat Elfstedenkruiske als trofee.
Sindsdien was ik gebeten door het ijsschaatsen. In Eindhoven waar een 400 meterbaan is, ben ik toen gaan oefenen en heb ik daarna een alternatieve elfstedentocht gereden op 4 uur korter. Ook heb ik aan verschillende wintertriatlons (fietsen, lopen & schaatsen) deelgenomen en dat ging mij wel goed af.

Einde maart trekken Luc en zijn vrouw naar Frankrijk. Niet op vakantie, wel om er te gaan wonen, emigreren heet dat. Ze hebben in Savignac-de-Nontron in de Dordogne een huis met een serieus stukje grond (16 000 m²) gekocht.

Hoe ben je op dat idee gekomen? Da’s heel simpel, antwoordt Luc. Twee jaar geleden stierf mijn vader en in september 2017 mijn moeder. Ons ouderlijk huis is verkocht en afgebroken. Mijn werk was mijn passie, maar daar ik met pensioen ben, is ook dat weggevallen. Veel vrienden en kennissen heb ik niet, mijn sociale contacten staan op een laag pitje en ik ga nooit op café. Ik vroeg me eigenlijk af: ‘Wat heb ik hier nog te zoeken?’ Al die dingen samen, hebben me aan het denken gezet.

Zowel mijn vrouw als ikzelf liepen al met het idee om ons heil in het buitenland te zoeken.  En zo ben ik beginnen zoeken en op internet vonden we dat huis in Savignac en dat interesseerde ons onmiddellijk. We zijn dan eens gaan kijken en ginds hadden we allebei het gevoel: ‘Dat is het!’ Savignac is een dorpje met 191 inwoners in the middle of nowhere. Het is de streek van 1000 meren, maar heel toeristisch is ze niet, zegt Luc, maar het is er zalig om te fietsen, te wandelen of te zwemmen.

Het leven in Frankrijk is ook een pak goedkoper dan hier in België, gaat Luc verder. Als je naar de supermarkt gaat ligt er voor hetzelfde geld meer in je kar. En wat ga je daar doen? vraag ik hem. We hebben in ons huis een mooi appartementje met plaats voor 2 à 6 personen dat we per dag of per week verhuren. Daarnaast wil ik ook een camperplaats maken waar bezoekers kunnen genieten van de rust en de ruimte.

Verder heb ik al contacten gelegd met een school voor paramotorvliegen om bij ons cursussen en stages te organiseren. Ook DJ wil ik daar spelen, want dat kennen ze daar niet echt. Ik ken alleen de Christoffs en de Will Tura’s van Frankrijk nog niet, maar dat is geen probleem, die vind ik wel.

In februari verhuizen we een eerste deel en gaan we daar ons huis een verfbeurt geven zodat alles klaar is voor april, want dan trekken we definitief naar daar.